So much more than this.

Ze spuugt vol afgrijzen op de grond, en nog een keer, en nog een keer. Ze veegde haar mond langs haar mouw af, al was dit weer te lang voor lange mouwen, en kijkt geïriteerd naar de grond. Waarom moest die vlieg nou perse recht in haar mond vliegen? Precies recht in haar mond, ze had hem bijna doorgeslikt! Ze snapte nooit dat vliegen recht in iemands mond konden vliegen. Waren ze blind ofzo? Mensen had wel bijna een 1000 keer zo groot hoofd als het lichaam van een vliegje, dus hoe konden ze dat niet zien? Haar mond zag er toch niet uit als iets waar ze doorheen konden vliegen? Een paar uur terug had ze nog bijna een klein vliegend beestje in haar oog gehad, als ze hem niet op tijd had weg gemept. Het leek wel of ze het allemaal op haar hadden gemunt. Omdat ze niet dronken is en toch nog niet gestoord van het piratenleven, kon ze zich bedwingen om de uitgespuugte dode vlieg die nu op de grond lag met haar zwaard nog kleiner maken, wat waarschijnlijk toch niet zou lukken en als iemand langs kwam zou het lijken alsof er een gek in de grond aan het hakken was met een zwaard. En het zou nog waar zijn ook. Ze loopt lichtjes geïriteerd verder, in de hoop dat ze ergens een uitgang van het bos zou vinden. Ze kon misschien proberen dezelfde weg terug te lopen, maar of ze die nog precies wist was nog maar de vraag. Bovendien waren er zoveel bomen en ze kon ze geen van alle uit elkaar houden. Na nog een tijdje gelopen te hebben ziet ze ineens een vrouw tegen de boom aan zitten met een hoed naast haar op het gras. Ze had eerlijk gezegd niet verwacht iemand hier tegen te komen, ze moest toegeven dat ze zelf bijna vergeten was wat ze hier moest doen. Ze had haar zwaard natuurlijk altijd wel bij zich, een piraat kon niet zonder, maar toch liep ze naar de vrouw toe zonder hem ook maar aan te raken. Ze bleef even aarzelend voor de vrouw staan, want ze wist niet waarom ze naar haar toe gelopen was. Om de een of andere reden herkende ze de vrouw, maar ze wist niet waarvan of wanneer ze haar ontmoet zou moeten hebben. Ze zag er in iedergeval uit als een piraat dus het was goed mogelijk, maar ze zag er ook dorstig uit. Ze had water en rum bij zich, dus ze kon haar wat aanbieden, maar de woorden bleven op dit moment hangen in haar keel.

Ze deed haar mond even open en dicht maar er kwam nog steeds niets uit, en dus bleef ze maar staan staren. De vrouw voor haar stond op en ze waren nu allebei sprakeloos. Ze wist nu vrijwel zeker dat ze de vrouw herkende, maar nog steeds niet helemaal waarvan. Misschien herkende de vrouw haar ook wel, al zou ze niet weten waarom, en ze kon geen gedachte lezen. Ze probeerde wat harder na te denken, en ineens schoot haar een herinnering te binnen van pas geleden in Tortuga, toen ze James had gezien met een vrouw ernaast. Ze herkende haar gezicht en haar bruine haar. Ze voelde zichzelf nu niet echt meer een piraat, meer die vrouw die ze was geweest uit Port Royal met nog redelijke manieren. Ze was nog naar woorden aan het zoeken toen de vrouw voor haar begon te praten ''En wie mag jij dan wel zijn?'' Ze keek de vrouw weer aan maar aarzelde nu niet te lang om een antwoord te geven: ''Elizabeth Swann.'' Ze wist niet of de vrouw wat aan haar naam had, maar ze wist niet wat ze anders moest zeggen. Ze vroeg wie ik was, en dit ben ik. Toch zal ze mijn naam vast niet herkennen, tenzij ze ook uit Port Royal is, is er misschien een kans dat ze me kent. Misschien herken ik haar daar wel van. Maar ze liep hier nu als piraat rond, niet in een jurk met een korset, opgestoken haar en een waaier. Maar als het inderdaad de vrouw was met wie James stond te praten was er een kans dat ze uit Port Royal kwam, en dat ze ook James kent. Ze was zo lang hierover aan het nadenken dat ze bijna zelf vergat om te vragen wie zij was. Haar vraag was niet al te beleefd, maar ik probeer zo netjes mogelijk het alsnog aan haar te vragen: ''En zou ik nu jouw naam mogen weten?'' Ach, waarom zou ze ook netjes tegen een piraat zijn, was ze echt zo weinig te weten gekomen in die tijd dat ze nogal tegen haar wil met hen mee had gezeild?

Ze glimlacht even kort toen zij haar naam zei, maar ze kon in haar grijze massa in haar hoofd niet zo snel de naam herkennen. Er waren aardig wat mensen die Jones van achternaam heten en Elena vond ze een mooie naam dus die zou ze misschien wel onthouden, maar op dit moment wist ze het gewoon niet. ''Ik heb je al eerder gezien, Niet?'' Ze kijkt haar even kort aan en knikt dan. ''Zo'n idee had ik ook al. Ik kan me alleen niet meer herinneren waar. Zou het kunnen dat ik je in Tortuga of Port Royal heb ontmoet?'' vraagt ze voorzichtig. Omdat ze een piraat was, leek Tortuga het meest logisch, en omdat ze wel bijna zeker wist dat ze haar met James had zien staan praten. Ze twijfelt even of ze James' naam zou noemen maar misschien kende zij zijn naam niet en als James dat niet had verteld, zou hij waarschijnlijk ook niet gewilt hebben dat een ander het wist. Maar als ze hem niet kende wist ze ook niet over wie ze het had. Het wordt donkerder en ze herinnert zich weer dat de vrouw er dorstig uit ziet. Misschien was dit zeker niet haar slimste zet, maar ze was toch netjes opgevoed dus ze moest het vragen. ''Zou je wat drinken willen?''

Ze knikte, dan was het toch inderdaad de vrouw die ze bij James had zien staan. Als zij elkaar allebei herkenden van Tortuga was dit in ieder geval de enige logische verklaring, plus het punt dat ze er precies op lijkt. Toch lijkt het even of ze voor haar antwoord een beetje verbaasd keek. ''Ja eigenlijk wel, wat heb je?'' Mijn gedachte kwamen weer terug en ze voetl in haar broekzakken. Wat waren broeken toch een stuk handiger, en dan al helemaal met broekzakken erbij. ''Ik heb water en rum. Wat wil je?'' vraagt ze ondertussen. Ze zou rum verwachten, ze is tenslotte een piraat, maar om de een of andere reden zou ze ook niet echt verbaasd zijn als ze water zei. Ze had namelijk nog nooit een fatsoenlijk gesprek met een piraat gehad. Naja, in Tortuga kon ze dat natuurlijk sowieso niet verwachten, in Port Royal werden ze opgehangen en een andere keer was ze aan boord waar ze niet wou en moest zijn, maar over het algemeen waren piraten toch wel bijna alles behalve fatsoenlijk en aardig. Tja, ze vond haar toch best aardig. Ze hield de flessen drinken voor haar en liet haar kiezen. Nu ze het drinken zag merkte ze pas dat ze zelf ook best dorst had.

''Wel, rum is goed genoeg, bedankt.'' Ze geeft de fles aan rum aan haar en drinkt meteen ook zelf de helft van haar fles water leeg, want ze had zelf ook dorst gekregen van al het lopen onder de hete zon. Ze pakte de fles rum weer aan en glimlachte even dankbaar. Ze bergt de flessen weer terug in haar broekzak en ze staart even de verte in, terwijl de lucht langzamerhand donkerder wordt. ''Euhm.. weet je trouwens soms de weg naar de stad?'' Ze kijkt weer voor haar en denkt even na. Daarna knikt ze. ''Ik weet bijna zeker van wel. Ik loop hier al best een tijdje rond, maar ik denk dat ik nog de weg terug wel weet.'' Ze klonk alsof ze er meer vertrouwen in heeft dan dat ze eigenlijk echt heeft. Maar haar laarzen waren redelijk groot met een dikke en stevige onderkant, dus waarschijnlijk hadden ze wel afdrukken achtergelaten op het pad, en anders kon ze nog altijd in de richtig lopen waar veel vliegen en andere beestjes waren. Helemaal niet fijn, als je erover nadenkt, maar dat was wel de weg die ze had genomen. Het werd inderdaad steeds donkerder, dus ze moest zelf nu ook wel terug, ook al wilde ze dat misschien niet. Ze was hier met een reden gekomen en nu moest ze zonder te slagen terug komen. Maar dat had ze kunnen verwachten en het moest zo zijn, want ze wilde niet in het donker in een bos achterblijven. Ze weet in ieder geval waar we nu heen moeten en ze was een tijdje alleen maar rechtdoor gelopen, dus het begin moest in ieder geval lukken en de rest waarschijnlijk ook wel. Ze wijst naar de richting waar ik vandaan kwam. ''die kant op.'' zegtze. Ze had eigenlijk wel verwacht dat Elena de weg wist, omdat ze hier niet had verwacht eigenlijk iemand aan te treffen, dus ze vermoedde dat ze hier gewoon woonde, maar daar leek het nu niet op. Misschien was het ook wel een valsstrik, je wist het maar nooit met piraten, maar om de een of andere reden vertrouwde ze het wel. Ze liep de richting op waar ze naar toe wees, en wachtte tot Elena volgde.

Ze keek nog even omhoog naar de lucht. ''Goed, bedankt, dan kunnen we gaan, voor het donker word.'' Ze wacht even geduldig en kijkt naar Elena die nog even in het rond keek en haar hoed terug goed op haar hoofd zette en ze haar volgde. Zij had duidelijk ook door dat het helemaal geen goed idee was om hier 's nachts rond te blijven dwalen. Ze begon ook weer te lopen naar de richting waar ze vandaan was gekomen en keek naar het gras of ze haar voetafdrukken van de heenweg soms nog kon zien. Ze had gelijk, dit was inderdaad nog redelijk goed zichtbaar, maar hier had ze nog maar pas gelopen, voor ze bij het begin zouden zijn was het al uren geleden dat ze daar was geweest en waren ze waarschijnlijk al helemaal weg gevaagd, hoe duidelijk haar afdrukken eerst mochten zijn. Na even gelopen te hebben werd ze toch iets nieuwsgieriger naar Elena. Ze had haar dus al wel eerder ontmoet in Tortuga, naast James. Ze wist niet of ze James daarvoor al kende, maar omdat ze een piaat is leek haar dat sterk. Ze kon het natuurlijk altijd gewoon vragen, maar met onbekende mensen moest je altijd voorzichtig zijn, en al helemaal als het een gewapende piraat was waar je 's avonds in het donker met je tweetjes door een bos loopt. Toch voelde ze zich niet doodsbedreigd, eigenlijk voelde ze zich helemaal niet bedreigd en liep ze gewoon op haar gemak door.

Ze liep in de opmerkelijke stilte en keer op dit moment even alleen naar de voetstappen, want ze wist dat ze een paar keer verschillende bochten had gemaakt, terwijl het rechtdoor waarschijnlijk sneller zou zijn geweest en had ze een omweg gemaakt, maar ze vond het toch veiliger de voetsporen te volgen zo lang dat nog kon. Het leek haar sterk dat iemand achter haar aan zat, dus was het waarschijnlijk echt veilig. Voor je zover een bos veilig kan noemen, natuurlijk. ''Dus van waar ken je James? Ik bedoel die persoon die in Tortuga bij mij stond.'' hoorde ze Elena vragen. Zelf wist ze nu in ieder geval een ding wel zeker: Elena kwam zelf niet uit Port Royal, anders wist ze wel hoe zij hem kende. ''Ik woon sinds kort niet meer in Port royal, maar daar ben ik wel geboren en heb daar tot ongeveer een maand geleden gewoond.'' Ik twijfel heel even of ik verder moet gaan, want ik vertel dit wel aan een piraat en misschien had James niet eens gewild dat ik het zei. Maar waarom niet? ''James werkte daar bij de Royal Navy en ik ben de dochter van de Gouverneur in Port Royal, dus ik ben zo'n beetje heel mijn leven met hem omgegaan.'' beantwoord ze haar vraag. Het was nu natuurlijk aan Elena om het te geloven, want waarschijnlijk is er geen één andere piraat die dit kan zeggen, en ze was ook nog eens een wildvreemde. Maar misschien wist ze wel dat James bij de Royal Navy werkte, aangezien hij zijn Commodore kleding nog aanhad. Ookal was dat amper nog te zien. ''Hij is een goede vriend van mij. En.. hoe ken jij hem?'' Nu we toch bezig zijn. Bovendien ben ik wel benieuwd geworden naar haar verhaal, aangezien ze toch duidelijk niet van Port Royal is.

Het duurde even voordat ze doorhad dat Elena was gestopt met lopen, dus ze moest nog een stukje terug lopen om weer bij haar te komen. ze zag Elena's verbaasde en ongelovige uitdruking op haar gezicht, wat eigenlijk ook wel logisch was. Hoeveel piraten kwamen er nou uit rijke, redelijk bekende families van een nette piraten vangende stad en die bevriend is met iemand van de Royal Navy? ''Dus, Royal Navy?'' hoorde ze haar ongelovig zeggen. Ze knikte even kort. ''Ik heb hem nog maar pas in Tortuga ontmoet, dus ik ken hem niet echt... Maar ik kan jou dus niet vertrouwen? Je bent van de Navy?'' Ze schud meteen snel haar hoofd, een beetje zenuwachtig dat Elena haar zwaard ging pakken. Ze moest zelf wel de meest ongelooflijke piraat zijn, als ze niet wilde vechten. Daarom werd het alleen maar nog logischer als ze van de Navy zou zijn, maar Elena leek haar echt aardig dus ze wou geen ruzie zoeken. Maar daarvoor had ze nu toch wel een heleboel uit te leggen. ''Ik ben niet van de Royal Navy. Ik kom wel uit Port Royal, en ben bevriend met James die daar werkte, maar.. Tja, dat is een heel lang verhaal, dus om hem kort te maken: Ik, James en nog een vriend van mij hebben geholpen om een piraat te ontsnappen van de galg, en nu horen wij daar eigenlijk te hangen. Ik en mijn andere vriend zijn nu zelf ook piraten geworden, wat James wilt of doet weet ik eerlijk gezegd niet.'' Dit moest nu wel heel erg verwarrend klinken, en misschien nog onlogischer en ongeloofwaardiger maar als ze alles moest uitleggen wat ze heeft mee gemaakt de afgelopen maand staan ze hier morgen nog.

Ze wacht af op Elena's reactie maar Elena leek zich gemakkelijker te voelen dan eerst en opgeluchter. Hopelijk had ze er dan toch iets van begrepen van haar verwarrend verhaal. ''Je hebt een piraat helpen ontsnappen?'' Ze knikte. Voor de zekerheid vertelde ze maar niet welke piraat, want alleen al door zijn naam te noemen kon ze waarschijnlijk al in moeilijkheden komen. ''Het is wat moeilijk om alles te begrijpen, maar ik geloof je wel.'' Ze voelde zich nu zelf ook een stuk opgeluchter. Het was inderdaad moeilijk te begrijpen en lastig te geloven, dus ze was toch wel redelijk verbaasd maar gewoon vooral opgelucht dat Elena haar verhaal geloofde. Ze glimlachte een beetje als een soort bedankje. Elena keek omhoog naar de lucht en weer terug naar haar. ''Kom, we moeten doorgaan.'' Ze knikte weer en keek zelf ook even naar de lucht. ''Goed idee.'' zegt ze en kijkt weer naar de voetsporen die steeds lastiger te zien werden. Niet alleen omdat ze wegvaagden, maar ook vooral omdat het donkerder werd. Ze liep dus weer door, maar dit keer vertrouwde ze meer op haar gevoel. Haar richtingsgevoel had haar tot nu toe nog nooit in de steek gelaten, dus ze hoopte het maar zo te houden.

Ze voelde zich net een beetje een speurhond zo, al was haar ruikvermogen lang niet zo goed en gebruikte ze haar neus ook niet om het spoor te volgen. Toch gebruikten ze haar ogen om het spoort te volgen, bijna met elke kronkeling erin, waardoor ze zich toch als een speurhond voelde. In Tortuga dacht ze dat ze iemand zag vliegen, hier vergelijkt ze haarzelf met een speurhond. Waarschijnlijk had ze gewoon slaap tekort, of dat hoopte ze tenminste. ''Zijn we bijna in Port Royal?'' vroeg Elena. Ze waren al een tijdje aan het wandelen, en de sporen waren hier bijna weg gevaagd, niet alleen door de inmiddels al donkere lucht, maar doordat ze hier lang geleden had gelopen. ''Ik denk bijna zeker van wel, volgensmij zijn deze sporen al uren oud.'' zegt ze. Ze was niet een ster in dat soort dingen, maar zelfs iemand die dronken was kon waarschijnlijk raden dat die sporen al oud waren. Ze hoopt dat Elena gelijkt heeft, maar ze wist het niet zeker. Ze kijkt voor zich uit, en de bomen stonden minder dicht bij elkaar dus kneep ze haar ogen samen en probeerde tussen de bomen te turen. ''Ik denk dat daar al de haven van Port Royal zie liggen. Oppassen dus.'' zegt ze. Het voordel dat ze daar zo lang heeft gewoond is dat ze precies wist waar wat was, en hoewel ze nooit in het bos zelf was geweest, wist ze dat het dichtbij de zee lag, en dus ook dichtbij de haven. Maar de mensen in Port Royal zullen haar niet hartelijk verwelkomen, behalve misschien een paar vrienden en haar vader, maar daar kwam ze niet zo gemakkelijk naar binnen met al de Royal Navy die door de stad heen stuifde. Waarschijnlijk moest ze het maar niet proberen om iemand te gaan opzoeken en gewoon ergens onopgemerkt langs glippen waar er bijna of helemaal geen Royal Navy was. Ze vroeg zich af wat Elena ging doen. Waarschijnlijk stond er ergens een schip van haar of waar zij bij hoorde aan de haven en ging ze alweer weg, wat ze om de een of andere reden wel jammer zou vinden. Misschien omdat ze al zo lang met iemand een gesprek heeft kunnen voeren.

Ze hoestte even omdat haar keel nu alweer droog was geworden. Zelfs in de avond leek de temperatuur in het bos nog niet te zijn gedaald, wat haar wel een beetje irriteerde omdat ze niet erg van dit warme weer hield. Dan is Port Royal ook niet echt de beste plek om te wonen, eigenlijk helemaal niet, maar ze was daar nou eenmaal geboren. ''Dat is goed om the horen, want mijn voeten doen echt al zeer.'' Ze glimlachte, en ze moest toegeven dat ze het best gezellig vond. Maar Elena had wel gelijk; ze hadden nu al zo'n tijd gelopen dat haar voeten ook pijnlijk werden. ''We moeten snel terug naar Tortuga, hier zijn we niet veilig.'' Ze knikt, daar had Elena helemaal gelijk in. Het was hier alles behalve veilig als piraat zijnde. Omdat er nu nog niemand was, of in ieder geval niet te zien was, had het nog geen zin om haar zwaard te pakken, maar ze liep wel meer op haar hoede. Ze hoefde nu niet meer naar de grond te kijjken, want het was de donker als de sporen er überhaupt nog zouden zijn. Bovendien lag de uitgang van het bos nu redelijk dichtbij, en ze hoefde alleen maar rechtdoor te lopen. Nu pas bedenkt ze dat ze geen boot bij de hand heeft. Met een schip wegvaren met z'n tweeën word een beetje lastig, al zou het wel kunnen, maar dat valt ook te veel op. Ze wist dat er wel genoeg boten gewoon voor het grijpen waren. Ze konden ook lopen naar Tortuga, maar dan zouden ze eerst moeten uitrusten want dat redden haar voeten de hele weg anders niet. Misschien had Elena een boot, maar ze durfde het eigenlijk niet te vragen, want wie heeft gezegd dat zij daar ook aan boord heeft mogen stappen? Toch had Elena wel 'we' gezegd, en om eerlijk te zijn zou ze graag met Elena meegaan naar Tortuga.

Ze veranderde ietsje van richting zodat ze op veilige afstand van Port Royal vandaan bleef. De Royal Navy heeft ze dan wel nog nooit het bos in zien gaan, ze staan wel dichtbij en voor het bos blijven staan had ook geen zin, en uiteindelijk werd je toch wel gezien, dus dan kon je nog beter in het bos blijven. Ze ging dus een beetje naar de rechterkant, waar ongeveer Tortuga dan zou moeten liggen. De haven van de Royal Navy leken inderdaad verder weg te zijn, maar dan was het nog maar de vraag of ze ook daadwerkelijk richting Tortuga gingen, want daar wist ze de weg niet meer. Na nog een tijdje gelopen te hebben zag ze nu toch wel licht schijnen een klein eindje verderop tussen de bomen door. Het was een soort gouden gloed, dus dat moest goed nieuws betekenen, want Tortuga had vooral vuur als verlichting. Trouwens heel onlogisch als je erover nadenkt, om vuur te stoppen tussen allemaal dronken en gestoorde piraten. Elena leek het ook door te hebben, en daardoor kreeg ze wat meer hoop. Ze besloot vanaf nu om haar te vertrouwen. ''Denk je ook dat daar Tortuga ligt?'' vroeg ze terwijl ze opzij naar Elena keek.