There is no fight I can't win [ Lust ]

Zacht bed, warm bed, een roodharige jongen die in diepe slaap was. Dit vredige taffereel veranderde algauw toen er een groepje mannen voor de deur aan kwam.
Een barse stem klonk. ''Angelo, opendoen.'' Grommend rolde ik uit bed. Serieus? Op dit tijdstip? Wat moesten mensen van me.. om 5 uur 's ochtends nog wel. Ik sta met tegenzin op als het kloppen nog steeds aanhoudt. Straks waarschuwen de buren nog de stadswacht. Dan zit ik in de problemen, nee bedankt. Ik veeg mijn rode haren uit mijn slaperige gezicht en trek vlug een zwarte broek en een wit hemd aan. Simpel, maar van verbazingwekkend goede kwaliteit voor een jongen als ik, zou je kunnen opmerken. Tja, cadeautjes. Van lieve, gulle mannen. Die wellicht minder onbaatzuchtig waren dan ze leken, aangezien ik er altijd iets voor terug moest doen. Bij die gedachte veeg ik onwillekeurig langs mijn nek, precies waar de rode plek nog zit. Mensen zijn wel vaker boos en uiten dat op mij, maar dit was pijnlijker dan verwacht. Ik laat de deur openzwaaien en glimlach lichtelijk uitnodigend. ''Gentleman.. Kan ik iets voor jullie betekenen?'' De glimmers in het kaarslicht zeggen al iets heel verkeerds. Wapens. Ik word mijn huis uitgetrokken aan mijn armen, onder dwang van twee mannen tot lopen gebracht. ''Laten we die lieve praatjes maar bewaren voor de Queen.'' Daarmee bedoelen ze uiteraard niet de echte heerseres van het land, nee. De gedachte alleen al.. Nee, ik snap het maar al te goed. Mijn oude 'werkgeefster' had weer eens geruchten gehoord en zon op mijn aantrekkelijke lichaam voor in haar collectie. Helaas had ik daar helemaal geen zin in. Ik wring en werk tegen. ''Loslaten, jullie. Ik laat me niet zo behandelen. LAAT LOS!'' roep ik bozig. Mijn ogen spuwen vuur. De ene man krimpt ineen en dreigde bijna echt los te laten, maar de andere gozer verstevigde enkel zijn greep. ''We dachten al dat je zo zou reageren..'' sprak hun leider. ''Dus we hebben een kleine excursie voor je voorbereidt.'' Een harde klap op mijn achterhoofd is het laatste wat ik me kan herinneren voor ik op de straat ineen zak.
_______________________________
Ik word wakker met een paar flessen water, een kist met wat eten en een zeer droge mond. Het is zonnig en.. verbazingwekkend zacht en korrelig. Wácht. Zand? Ik ben op een eiland gedumpt en in mijn hand klem ik een briefje.
''We zien je over een weekje weer. Misschien ben je dan wat braver.
Zorg voor jezelf, je bent te kostbaar om stuk te gaan. Stay safe.
The King.''
Ik frommel het perkament ineen en prop het in mijn zak. Grommend sta ik op, de koppijn negerend. Not again. Een weekje vakantie houden op een onbewoond eiland. Tja, misschien is het een fijnere methode dan zweepslagen? Ja. Laat ik het daar maar op houden. Ik sleep de kist in naar de schaduw van wat bomen en bedek het onder bladeren. Je weet maar nooit, praktisch overal zitten dieven en profiteurs. In een instinctieve beweging draai ik me om, zie een meisje en grijns breed. Het metalen wapen in haar hand bevalt me wat minder goed, maar dat is een bijzaak. ''Hey..'' mompel ik met een aanlokkelijk lachje. ''Wie heeft jou hier gedumpt?'' Ik gok dat ze een of twee jaar ouder is dan ik en met haar wapen duidelijk in het voordeel. Maar zou ze een vrij aantrekkelijke roodharige jongen kwaad doen? Dat is de echte vraag..

Hmm, een meisje met felle ogen. Mooie krullerig bruin haar omlijste haar gezichtje. Dit alles zag Lust in één oogopslag. Maar het zwaard was het gevaarlijke ding hier, dus daarop vestigde hij onopvallend zijn aandachtig. Tevreden krulden zijn lippen nog iets verder in een lach toen hij de metalen doodsbrenger zag zakken. Meisjes met zwaarden, dat was meestal geen goede combinatie. Ze dachten niet voor ze handelden, staken toe. En met zo'n messcherp ding was dat gevaarlijk. "Wat doe je hier en wie ben je?" Zo nieuwsgierig. Hij grijnsde loom, waarbij zijn witte tanden zichtbaar werden. Haar gedachten waren duidelijk met iets bezig, te zien aan het feit dat ze haar hoofd zo opeens schudde. Vreemd. Waarover dacht ze dan wel na? Ging het hem aan? Waarschijnlijk wel. ''Ik ben Lust.'' sprak hij simpelweg. Zijn toon was volkomen kalm, lichtelijk geamuseerd. ''En wat ik hier doe, dat vraag ik me zelf ook nog af.'' Hij draaide zich kort om, om te laten zien dat hij haar vertrouwde en griste een fles water van de grond. Gelukkig hadden die idioten dat wel voor hem achtergelaten, eten en drinken. Lust nam een flinke slok en bekeek het meisje eens wat beter. ''Wil je ook wat, vreemdelinge?'' bood hij aan, de fles naar haar toe stekend. Waarom hij zich zo passief opstelde? Nou, ze had een zwaard en het was nog niet zeker dat ze hem niet zo bedreigen daarmee. Dus dan was lief doen altijd slim. ''En dan is het nu jouw beurt om je voor te stellen, mylady..'' sprak hij zachtjes, vriendelijk, maar toch een tikje plagerig. Zijn ogen glinsterden afwachtend. Ondanks de pijn van zijn knock out was hij nog steeds alert genoeg om dit meisje volledig in de gaten te houden. Klaar om op al haar actie's te reageren.

Zoals altijd merkte hij het weer. Die vreemde blik bij het horen van zijn naam. Lust, you better remember that. Ondanks zijn opvallende naam en uiterlijk kon deze jongen ook goed in grote massa's verdwijnen. Opgaan in de groep, het was allemaal een kwestie van houding. Hij voelde haar ogen als het ware in zijn rug branden. Ach. Hij was het wel gewend aangestaard te worden, dus zenuwachtig maakte het hem nauwelijks meer. In een poging een soort band op te bouwen bood hij haar een deel van het water aan. Delen, werkte dat niet effectief? Je goede wil laten zien, aardig zijn. Alles om te overleven, toch? Ook deze wantrouwige dame nam na even aarzelen zijn aanbod aan. "Wel, omdat je het vraagt, waarom niet.." De fles werd door een slanke meisjeshand aangepakt. Kalmpjes wachtte hij af. dorst was iets wat mensen erg geagiteerd en geïrriteerd kon maken. Dingen die momenteel slecht uitkwamen. Met een ingetogen lachje pakte hij de fles aan en zette die weer terug in de schaduw. Voorzichtig, want je wist nooit hoe veel voorraden je nodig zou hebben. Misschien kwamen die gasten over een week, misschien kwamen ze niet. Dat was een kwestie van afwachten. En dat wachten deed lust graag met genoeg eten en drinken. " Bedankt..." Een knikje gaf aan dat het wel goed zat. ''En dan is het nu jouw beurt om je voor te stellen, mylady..'' Nu kon ze er niet meer onderuit. Hij wilde een naam aan haar frisse gelaat kunnen koppelen. "Elena... Ik heet Elena." Ok, de naam werd in zijn geheugen diep opgeslagen. Kon altijd nog van pas komen.

Het volgende beviel hem een stuk minder.. Werd ze nou toch weer agressief? Tegen een weerloze jongen zonder wapen? "Goed, waarom zou ik je nu niet direct doodden." Een zacht zuchtje gleed over zijn lippen. 'Elena, lieverd..' Begon hij rustig. Met een kalme hand duwde hij haar zwaard een stukje naar beneden. 'Dat praat wat makkelijker.' Legde hij zijn handeling uit met een knipoogje. 'Ten eerste ben ik ongevaarlijk, ongewapend. Je mag me fouilleren als je wilt.' Lichtelijk plagerig werd die opmerking gemaakt. 'Verder weet ik niet hoe het voor jou zit, maar het lijkt mij persoonlijk best veel moeite. Ik kan tegen gaan werken, weg rennen, zo veel gedoe.' Hij had in zijn hoofd al bepaald wat hij zou doen, mochten zijn woorden haar niet overtuigen. 'Daarnaast..' Hij haalde het stuk perkament uit zijn zak en streek het glad. De zwarte inkt waarin de woorden geschreven waren glinsterde in de zon. 'Ben ik hier over een week weg en als je het lief vraagt jij ook.'


[volgede reactie kom laat, ik heb examens :c]

Het was vriendelijk van hem, dat hij haar wat drank had aangeboden. Het ging goed, alles was goed. En daarom juist geloofde Elena niet echt da het zo goed kon gaan. Je weet tenslotte nooit wat mensen denken of wat ze van plan zijn te doen. Dat blijft een raadsel, ze wil zeker niet verrast worden door hem, misschien heeft hij een wapen ergens zitten, ofzo, ze wist het niet en dat kon ze ook niet weten, hij is de enige die weet wat hij gaat doen. Wat normaal klinkt natuurlijk. Als hij dacht, dat Elena hem misschien nu wel ging vertrouwen, zat hij ernaast. Elena vertrouwt niemand zo snel. Iedereen kan een bedrieger zijn, dus hij ook misschien. Daarom ook dat ze terug haar zwaard nam met haar beide handen en terug richtte op de jongen voor haar. Het voelde niet echt goed om met haar zwaard op hem te richtten, maar veel keuze had ze niet, ze kende hem nog maar pas. Hij zuchtte zacht. ''Elena, lieverd..''Begon hij kalm te spreken. Eerlijk gezegd was ze onder de indruk dat hij zo kalm bleef, ook al was haar zwaard gericht op hem. Kalm duwde hij haar zwaard wat naar beneden. Ze liet het toe, omdat ze wou luisteren naar wat hij te zeggen had. Dus ze vond het niet zo erg dat hij haar zwaarde naar beneden duwde. ''Dat praat wat makkelijker.'' Verduidelijkte hij met een knipoog. ''Ten eerste ben ik ongevaarlijk, ongewapend. Je mag me fouilleren als je wilt.'' Ging hij Plagerig verder. Waar dan bij Elena ook een halve glimlach ontstond. ''Verder weet ik niet hoe het voor jou zit, maar het lijkt mij persoonlijk best veel moeite. Ik kan tegen gaan werken, weg rennen, zo veel gedoe.'' Ok; daar had hij wel een punt. ''Daarnaast...'' Hij haalde een stuk perkament tevoorschijn. Elena was eerlijk gezegd benieuwd wat dat was. Hij strijkte het plat. ''Ben ik hier over een week weg en als je het lief vraagt jij ook.'' Elena wou hier dus echt weg, hoewel het hier op dit eiland niet zo slecht was, ze moest terug naar de werkelijkheid, naar de stad. Maar ze had echt geen zin om dat lief te vragen, ze wou niet hopeloos en zwak overkomen, zeker niet want zo is ze ook niet. "Goed..." Begon ze met een glimlach. "Ten eerste noem me geen lieverd" Eigenlijk had Elena dat wel graag, maar dat kon ze toch ook niet toegeven. " Het is niet omdat je misschien ongewapend bent, dat je ook ongevaarlijk bent." Elena heeft al veel meegemaakt, maar die fout maakt ze geen twee keer. "En in verband met dat tegenwerken, ik ben geen zwak meisje, ik kan ook wel je achterna lopen." Elena is totaal geen zwak meisje, en zou wilt ze ook niet overkomen.Toen dacht ze weer aan dat stuk perkament. " Oh ja en voor dat lief vragen en misschien mag ik dan ook weg, hmm ik denk het niet want..." Ze deed een stap naar voren, zodat ze wat dichter stond bij hem. "Ik ben ook geen lief meisje." Zei ze fluisterend en glimlachte lichtjes daarna.

Veel succes met je Examens ^^

Regel number 1: Laat je emotie’s niet merken. Was je bang? Dat ging de vreemdeling niets aan. Dus dat zwaard moest hij behandelen als een stuk schadeloos speelgoed, geen moordwapen. Kalm en charmant deed Lust zijn verhaal. De naam Angelo gebruikte hij nauwelijks meer, het deed hem te veel aan zijn ouders denken. Daarbij was het ook iets wat leek op een engelen naam. En Lust was alles behalve een Engeltje. "Goed... Ten eerste noem me geen lieverd" Oei, krachtig hoor. Hij boog grijnzend zijn hoofd, ten teke dat hij toegaf aan haar verlangen. Voor nu dan. Meestal kon hij het niet laten om zulke koosnaampjes te gebruiken. En de meeste vrouwen vonden het stiekem heel fijn. Het gaf ze een gevoel alsof ze bijzonder waren.
" Het is niet omdat je misschien ongewapend bent, dat je ook ongevaarlijk bent." Jeetje. Iemand hier was op haar hoede, bijna op het paranoide af. Wat verwachtte ze dat hij ging doen? Haar in één vlammende actie onderuit halen en met haar eigen zwaard de keel doorsnijden? Dat was helemaal niets voor hem. In het geval van uiterste nood zou hij een poging wagen, maar liever hield hij alles netjes met woorden in de hand.
"En in verband met dat tegenwerken, ik ben geen zwak meisje, ik kan ook wel je achterna lopen." Tja, het blijft moeite. Hij heeft in zijn ooghoek al een steen en een paar takken opgemerkt. Een noodplan vormt zich, om enkel in het geval dat ze hem probeert kwaad te doen in actie wordt gezet. Maar daar ging hij niet van uit. Wie zou er nou zomaar een onschuldige roodharige jongen neersteken? Elena niet.. toch? Daar ging hij voor het gemak maar even vanuit. Dat suste zijn gemoedsrust ook weer wat. " Oh ja en voor dat lief vragen en misschien mag ik dan ook weg, hmm ik denk het niet want.... Ik ben ook geen lief meisje." Zijn lach werd breder, duidelijk geamuseerd. Als ze dacht dat de nabijheid van een vrouw hem zenuwachtig zou maken had ze het verkeerd. ‘Dat klinkt interessant, Elena.’ Fluisterde hij zachtjes. ‘Misschien zelfs wel interessanter dan een lief meisje..’ Zachtjes streelden zijn vingers een lok van haar haar uit haar gezicht. Stopten het voorzichtig achter haar oor. ‘Dus.. Mag ik blijven leven?’ vroeg hij met een twinkelend plagerige lach.