Run while you can

Dit was waarschijnlijk de eerste keer dat Lucia zich verheugde om weer land onder haar voeten te hebben. De reis was lang en vermoeiend. Bovendien voelde ze zich niet 100% toen ze het schip opging. Eigenlijk had Lucia een paar dagen vrij aangezien ze al maanden achter elkaar heen en weer reist. Er waren toen echter niet voldoende captains aanwezig en had ze geen keus dan mee te gaan. Deze reis was eigenlijk niet van belang, enkel om voor meer veiligheid te zorgen op zee. De Navy rapporteerde een toename van piraterij. Lucia had er echter vrij weinig van gemerkt. Er gebeurde vrijwel niks op zee. Fijn uiteraard. Toch vond ze de één week durende reis een beetje nutteloos. Ze was daarom blij toen ze de haven weer zag.

Nadat het schip was aangelegd, liep ze het land weer op. Een paar leden van de Navy liepen direct op haar af om de nodige dingen die ze misschien hadden opgemerkt, te noteren. Eerlijk gezegd had Lucia daar helemaal geen behoefte aan. Ze had verder toch niks bijzonders te melden. Ze wierp een vluchtige afkeurende blik voordat ze de leden gewoon passeerde. Nu even niet. Vanuit haar ooghoeken kon ze de verontwaardigde blikken van de Navy's zien. Het amuseerde haar enigszins.

De haven was druk en bezaaid met Navy's die schijnbaar dringend ergens heen moesten. Het constant stoppen en om mensen heen lopen wekte een lichte irritatie bij haar op. Normaliter is ze niet zo prikkelbaar, maar de vermoeidheid had toch wel een redelijke impact op haar eeuwige geduld. "Aan de kant". Zonder pardon duwde ze een groep Navy's uit elkaar en liep strak door.

Het duurde niet lang voordat ze tussen de vele Navy's een figuur opmerkte die niet op de haven thuis hoorde. Hij/zij stond met de rug naar haar toe. Ze wist niet precies wie of wat het kon zijn. In ieder geval geen Navy aan de kleren te zien. Een diepe zucht rolde over haar lippen. Moest ze hier nu serieus iets aan gaan doen? Het zag er namelijk naar uit dat niemand anders het ging regelen. De Navy's om haar heen waren veel te druk bezig om de vreemdeling te zien.

Kort overwoog ze haar keuzes. En uiteindelijk sprak ze de persoon maar aan: "Jij daar, wat doe je hier?". Voor beleefdheid was ze totaal niet in de stemming. Het enige wat ze nu wilde was thuis zijn en uitrusten om zo snel mogelijk weer de zee op te gaan. Haar ogen stonden ijskoud en haar mond was een horizontale streep. Een kille aura hing zowaar om haar heen. De 'indringer' kon maar snel vertrekken, want zin in lastige mensen had ze totaal niet. "Als je hier niet thuishoort, maak dan dat je wegkomt". Maakte ze het maar even duidelijk. De haven stond vol met Navy's, veel kon hij/zij niet doen. Als de haven nou leeg was kon de persoon misschien nog iets flikken. Tenzij degene echt van plan was herrie te gaan schoppen.